Ons vrouwtje

Het is al wat later op de avond wanneer onze portos er ons op attenderen dat het werk er nog niet op zit. We worden op pad gestuurd voor een A2.
In een appartementencomplex is een oudere dame uit 1903 tijdens het verplaatsen van stoel naar rolstoel vast komen zitten met haar been en dat is toen helemaal verdraaid en is nu dik en erg pijnlijk.Roger en ik kijken elkaar aan, 107?? Wat gaan we nu weer aantreffen. 

Bij het complex aangekomen laden we de koffer op de brancard en nemen beide mee, op zoek naar het juiste appartement.We bellen aan en er doet een mevrouw open.
“Hallo, worden wij hier verwacht?” zegt Roger.“
Jazeker, kom maar verder ze zit in de woonkamer.” Ze heeft een warme, prettige stem en stelt zich voor als Helma van de thuiszorg.
Ook wij stellen ons voor en lopen vervolgens Helma achterna naar de woonkamer. 

Het appartement is groot en ruim, helemaal ingericht voor rolstoelgebruik. Onze brancard kan dus met het grootste gemak mee naar binnen. In de woonkamer treffen we onze patiënt aan, een klein hoopje mens in een rolstoel. Haar linkerbeen steunt op een andere stoel en van ver kunnen we al zien dat het onderbeen en de enkel erg dik zijn.We geven onze patiënt een hand en stellen onszelf voor.Mijn collega vraagt haar wat er gebeurd is.
“Ik werd van de stoel in de rolstoel geholpen en toen kwam mijn voet vast te zitten, maar dat had de zuster niet gemerkt dus die draaide me door. Ja, en toen ging het mis.”

Haar stem verrast me. Niets klein hoopje, een vrouw die niet mis is zit hier tegenover me. Een heldere blik en een nog altijd vrolijke kijk op de wereld.
“Waarom zit ze eigenlijk in de rolstoel?” vraagt Roger.“Ze heeft vier weken geleden haar rechterheup gebroken en daar was ze van aan het revalideren. Het ging hartstikke goed, ze liep weer vlot.” vertelt Helma ons. “Dus dit is wel erg zuur voor haar.”
Ik zie dat het ponsplaatje van het ziekenhuis en de medicijnlijst al op de tafel klaar liggen. Terwijl ik deze op pak om aan mijn collega te geven valt mijn blik op de geboortedatum van mevrouw.“Verhip, geboren op 03-03-03, dat is een mooie datum. ”zeg ik.“
Ja, en ze is ook nog de oudste mevrouw van Eindhoven hoor.”zegt Helma met een lach op haar gezicht.
“Ohh, da’s wel heel bijzonder.” zegt Roger. “Dan moeten we extra zuinig op u zijn.”
“Ach jongen, doe niet zo gek.” is het antwoord van mevrouw.
“Mevrouw, ik ga u wat tegen de pijn geven, en dan tillen we u op onze brancard.” zegt Roger. “Ik weet dat het niet netjes is om te vragen aan een dame, maar hoeveel weegt u?”De pretlichtjes in de ogen van mevrouw worden steeds groter.“Ze weegt 30 kilo.” weet Helma ons te vertellen.“Okay, het moet niet gekker worden, geboren op 3-3-03 en 30 kilo in gewicht.” zeg ik terwijl ik Roger assisteer met het zetten van de naald en de medicatie voor hem optrek.
Roger dient de pijnstilling toe en vervolgens maken we de brancard op en plaatsen hem zo dat we niet ver met mevrouw hoeven te dragen. Ik til mevrouw op zodat Roger twee handen vrij heeft om het been te begeleiden. Ze weegt echt niks! We leggen haar op de brancard en brengen haar naar het ziekenhuis. Daar aangekomen kunnen we haar direct naar de röntgenkamer brengen. We wensen haar beterschap en geven nog een hand. Een oude benige hand behorend bij een klein lichaam waar nog een jonge, heldere geest in schuilt. Wat een geweldig vrouwtje!! Enkele dagen later, terwijl ik kantoordienst heb, spreekt Roger me aan.
“Collega’s hebben vandaag ons vrouwtje naar huis gebracht.”Ondanks dat we daarna toch al meerdere patiënten gezien hebben, ook vrouwen, weet ik meteen wie hij bedoelt.“Ze heeft een beenspalk gekregen en is al weer aan het revalideren”

Niet klein te krijgen, ons vrouwtje!!!